دانشمندان در حال بررسی روش‌هایی هستند که بتوانند به طور مصنوعی توانایی اقیانوس در جذب بیشتر دی اکسید کربن تولید شده توسط انسان را افزایش دهند.
یکی از ایده‌ها این است که رشته‌های آهن را به آب اقیانوس اضافه کرده و جلبک‌ها را بیشتر بارور کنیم.
با مرگ جلبک‌ها و پلانکتون‌ها، کربن موجود در آن‌ها به صورت عمیق در اقیانوس ذخیره می‌شود.
آزمایش‌ها نشان می‌دهد که این روش موثر است، اما برای درک تاثیرات آن، نیاز به مدل‌سازی بیشتری است.
پیشنهادهای دیگر، شامل جذب کربن و رسوب آن در زیر سطح عمیق اقیانوس است.
با این روش، خطری وجود دارد که دی اکسید کربن ذخیره شده به بیرون نشت کند.
افزایش ذخیره کربن در منابع طبیعی مانند حفاظت از اکوسیستم‌های کربن آبی ساحلی مانند جنگل‌های حرا، علف‌های دریایی و مرداب‌های نمکی نیز پیشنهاد می‌شود.
ایجاد مواد قلیایی در اقیانوس با افزودن مواد معدنی برای جذب کربن سطحی نیز یک ایده دیگر است که در حال تحقیق و پژوهش است.
کارشناسان معتقدند که نیاز به مطالعات بیشتری است، اما اگر انتشار گازهای گلخانه‌ای از طریق تلاش‌های کاهشی به شدت کاهش نیابد، راه‌حل‌های مبتنی بر اقیانوس ممکن است اهمیت زیادی داشته باشند.
هدف کلی این است که توانایی اقیانوس در جذب، ۳۰ درصد از انتشار کربن را افزایش داده و در کاهش اثرات اقلیمی کمک کند.
منبع: science
