در ژاپن، رآکتور همجوشی هسته‌ای آزمایشی JT-60SA با هزینه ۶۰۰ میلیون دلار فعال شده است.
این رآکتور از tokamak و با استفاده از میدان‌های مغناطیسی، پلاسمای هیدروژن را به دمایی که همجوشی را فراهم می‌کند گرم می‌کند.
راکتور JT-60SA قادر است که ۳۰ تا ۴۰ درصد بیشتری از پلاسما را نسبت به رآکتور توکامک قبلی داشته باشد و به داده‌هایی کمک می‌کند که در طراحی رآکتور بزرگتر ITER مورد استفاده قرار گیرند.
هدف ITER در فرانسه، دستیابی به پلاسمای در حال سوختن است که بیشترین انرژی را نسبت به انرژی مصرفی تولید می‌کند و این به عنوان یک نقطه عطفی در مسیر تجاری شدن انرژی همجوشی پایدار در نظر گرفته می‌شود.
مرکز ملی احتراق ایالات متحده (National Ignition Facility ) از لیزر به جای توکامک برای محبوس کردن پلاسمای اینرسی استفاده می‌کند و در سال ۲۰۲۲ به موفقیت دست یافته است.
هر دو رویکرد، چالش‌هایی برای پیشروی دارند اما با بهبود فناوری‌های مختلف، می‌توان به یک راه‌حل یکپارچه دست یافت.
JT-60SA و ITER
به مطالعه پلاسمای پایدار بلند مدت می‌پردازند، درحالی که NIF احتراق سوخت را بررسی می‌کند و دیدگاه های تکمیلی را ارائه می‌دهد.
منبع: businessinsider
