https://youtube.com/shorts/wDpvoBzOiyg?feature=share
کفش‌های روباتیک
چندین سال است که متخصصین آزمایشگاه بیومکاترونیک استنفورد سعی دارند با کمک شبیه‌سازی‌های آزمایشگاهی، کفش‌های روباتیکی بسازند که به کاربران کمک می‌کند و همچون انسانهای سایبورگ سریع‌تر و با مصرف انرژی کمتر راه بروند و بدوند.
اکنون پژوهشگران موفق شده‌اند که این کفش‌های روباتیک را در محیط واقعی و خارج از آزمایشگاه به کار ببرند. یافته‌های پروژه مذکور در ژورنال معتبر نیچر به چاپ رسیده است. استیو کالینز، استاد مهندسی مکانیک و سرپرست آزمایشگاه بیومکاترونیک استنفورد، توضیح می‌دهد که:«این کفش‌های روباتیک، متناسب با شرایط منحصربه‌فرد هر کاربر و همچون به انسان سایبورگ کمک می‌کند.
این فناوری از نظر سرعت راه رفتن و مصرف انرژی، پیشرفت‌های چشمگیری داشته است.»
بعد از سالها تلاش، مهندسان موفق شدند کفش‌های روباتیکی بسازند که انسان را یک گام به سوی انسان سایبورگ نزدیک کند.
این کفش‌های روباتیک همانند چکمه‌ای هستند که انرژی مورد نیاز برای راه رفتن را کاهش داده و به سرعت آن می‌افزاید.
انسان شناسی سایبورگ یا انسان سایبورگ رشته‌ای است که در آن رابطه بین انسان و فناوری از زاویه دید انسان شناسی مطالعه می‌شود. کلمه سایبورگ، کوتاه شده واژگان «اورگانسیم سایبری» است.
انسان سایبورگ به‌صورت کلاسیک همچون سامانه‌ای زنده تعریف می‌شود که هم اجزای زنده دارد و هم اجزای غیر زنده، همچون فناوری‌های روباتیک و دیجیتال.
محدودترین حالت این کلمه انسان‌هایی هستند که بخشی از بدنشان ماشینی شده است. قطعات سایبورگی می‌تواند فناوری‌های احیاگری باشند که به یک عضو یا عملِ بدن کمک کنند، در جایی که نظام‌های زیستی ازکارافتاده و به آن‌ها کمک کنند تا باز فعال شوند. برای مثال، تپشگر یا باتری قلب، پمپ انسولین و اندام‌های مصنوعی مانند دست یا پای روباتیک، همچنین فناوری‌هایی نیز وجود دارند (مانند تراشه‌های مغزی یا چشم‌های دیجیتالی) که بدن انسان را از حالت طبیعی آن ارتقا می‌دهند.
منبع: interestingengineering
